18 Days in August, an Olympic Blog

For our non Greek speakers, I have to apologise for this post. It is a fascinating day by day account of Euro 2004 by Trainos Dellas the tall central defender of the Greek football team (he scored the silver goal in the Semi final)

Tετάρτη (26/5), Hμέρα συγκέντρωσης

Πρώτη συγκέντρωση. Είμαστε χαρούμενοι, ενθουσιασμένοι που θα προετοιμαστούμε για να παρουσιαστούμε λαμπεροί στη γιορτή. Θα μας δουν δισεκατομμύρια μάτια στην πρεμιέρα, θα είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ο Ρεχάγκελ μας μιλάει συνέχεια, προσπαθεί να μας περάσει την ψυχολογία ότι δεν πάμε για χαβαλέ στην Πορτογαλία. Πρέπει να πάρουμε κάτι. Όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά ότι αυτή είναι η ευκαιρία μας.

Από την πρώτη ημέρα είμαι στο δωμάτιο με τον Ντέμη. Τι ψέματα γράφονται για αυτό το παιδί. Χρόνια είμαστε μαζί στα ξενοδοχεία και ξέρω πως λειτουργεί.

Όταν μπήκε στην Εθνική άφησε τα πάντα πίσω. Έχει δικούς του ανθρώπους που ασχολούνταν με την ΑΕΚ, εκείνος δεν ξεκολλά το μυαλό του από την Εθνική.

Στο μεταξύ, ο Τύπος ανακαλύπτει προβλήματα εκεί που δεν υπάρχει τίποτα. Κιτρινισμός κανονικός. Ειλικρινά, σε αυτή την ομάδα δεν έγινε καμία απολύτως παρεξήγηση. Με τον σύντροφό σου, με τους φίλους σου να βρίσκεσαι κάπου 40 ημέρες, θα τρελαθείς κάποια στιγμή, θα αρπαχτείτε. Στην προετοιμασία ήμασταν 30 άτομα μαζί και δεν έγινε ούτε μία παρεξήγηση.

Σάββατο (29/5), Πρώτο φιλικό

Παίζουμε το πρώτο φιλικό με τους Πολωνούς και χάνουμε 1-0. Προβληματιζόμαστε. Καθόμαστε μόνοι μας, πέντε-πέντε άτομα, συζητώντας στο λόμπι, στα δωμάτια, πάνω στον καφέ, τι έφταιξε. Και δεν υπάρχουν παρεούλες και κλίκες. Εγώ είμαι πιο πολύ με Ντέμη, Κατσουράνη, Μπασινά, Ζαγοράκη, αλλά με όλα τα παιδιά είμαστε μια χαρά.

Κάνουμε πράγματα που ούτε σε ομάδες δε συμβαίνουν. Λέμε μαζί παλιές ιστορίες, γελάμε, χαβαλές. Έτσι περνούσε ο ελεύθερος χρόνος.

Κυριακή (30/5), Αναχώρηση για Ελβετία

Πάμε στην Ελβετία για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Το αθλητικό κέντρο είναι άψογο. Κάθομαι στο μπαλκόνι και νιώθω γαλήνη, φοβερή ψυχική ηρεμία. Δουλεύουμε πολύ και καλά. Είναι τέλος σεζόν και κάνουμε επιλεκτικά πράγματα στην προπόνηση.

Προσωπικά, δεν ξέρω αν θα είμαι βασικός στην Πορτογαλία. Σαν Τραϊανός, όμως, νιώθω υποχρέωση απέναντι στον Ρεχάγκελ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Με πήρε και με καθιέρωσε ενώ δεν έπαιζα στη Ρόμα. Και δέχθηκε μεγάλη κριτική, κακώς για μένα, επειδή καλούσε παιδιά που δεν έπαιζαν σε Ίντερ, Ρόμα, Ατλέτικο, Μπόλτον.

Είμαστε μακριά, αλλά ξέρουμε καλά τι γίνεται στην Ελλάδα. Τι θα γράψουν αν στραβώσουν τα ματς. Πάνω-κάτω ποιον θα κράξουν. Γι? αυτό και πηγαίνουμε προετοιμασμένοι για όλα. Αν χάσουμε θα μας στήσουν στο απόσπασμα.

Και τώρα μας λένε Θεούς, που κι αυτό δεν ισχύει. Από τη μία υπερβολή στην άλλη. υπερβολή. Κι αν τύχει και χάσουμε από την Τουρκία στα προκριματικά του Μουντιάλ, θα είμαστε για κρέμασμα. Έτσι έχουμε μάθει οι Έλληνες, το κράξιμο πουλάει. Ο άσχετος δημοσιογράφος ήθελε ντε και καλά να έχουμε πρόβλημα μεταξύ μας. Δε μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν έγινε τίποτα. Ήμασταν τυχεροί που όλα πήγαν καλά, μόνο αυτό λέω τώρα.

Κυριακή (6/6) (Ώρα 13:11), Aφιξη στην Πορτογαλία

Aφιξη στην Πορτογαλία. Βγαίνουμε έξω από το αεροδρόμιο και βλέπω στο πούλμαν να γράφει "Η αρχαία Ελλάδα έχει 12 Θεούς. Η σύγχρονη 11". Σκέφτομαι σαν κλασικός Έλληνας. "Αμάν, τι είναι αυτό που έγραψαν; Θα πέσουν ντομάτες". Αλλά όσο το βλέπουμε, μέρα με τη μέρα, μας αρέσει. Από την άλλη, φοβόμαστε κιόλας μην πάθουμε ό,τι και το 94 στο Μουντιάλ. Μοιραία, μας το έχουν περάσει αυτό. Παρ? όλα αυτά, ξέρουμε ότι αν είμαστε σφιχτοί πίσω, δύσκολα θα μας δημιουργήσουν προβλήματα.

Στόχο μας ήταν η πρόκριση. Όλοι το λέγαμε. Θέλουμε κάνα Χ με Ισπανία ή Πορτογαλία και να παίξουμε για τη νίκη με τη Ρωσία. Να φτάσουμε τους 4 βαθμούς και να περάσουμε έτσι.

Τρίτη (8/6), Προπόνηση Εθνικής

Το μεσημέρι, πριν την προπόνηση, νιώθω έναν φοβερό πόνο στη μέση. Από το πουθενά. Πανικοβάλλομαι λίγο, αλλά σκέφτομαι "σιγά μη χάσω το Euro για ένα λουμπάγκο". Τραβάω μεγάλο ζόρι μετά. Παίρνω χάπια, κάνω δύο ενέσεις κάθε μέρα μέχρι το πρώτο ματς.

Στο μεταξύ, σε ομιλία πριν από το πρώτο ματς ο Ρεχάγκελ κάνει μία από τις δεκάδες παρομοιώσεις και με αποκαλεί "Κολοσσό της Ρόδου". Έτσι, μου λέει, πρέπει να είσαι. Να καταλάβει ο αντίπαλος ότι δεν περνάει από εκεί. Γελάσαμε όλοι όταν το είπε. Με κάτι τέτοια προσπαθούσε να μας φτιάξει το κέφι, να μας απαλλάξει από το άγχος. Σε μία άλλη ομιλία με είπε "Φάρο". "Επειδή θα είσαι ο τελευταίος παίκτης, θα βλέπεις τους συμπαίκτες σου όπως ο φάρος τα καράβια στη θάλασσα". Ε, αυτοί δεν είναι χαρακτηρισμοί που ακούς κάθε μέρα. Έχει τον τρόπο του ο άνθρωπος. Λέει διάφορα τέτοια για όλους τους παίκτες και σπάει την κλασική θεωρία που κάνουν οι προπονητές. Φοβερός άνθρωπος. Όλοι τον αγαπούν.

Σάββατο(12/6), Παιχνίδι με Πορτογαλία

Πρεμιέρα με την Πορτογαλία. Για μένα είναι μία τυπική ημέρα. Ξυπνάω στις 9.30 π.μ., κατεβαίνω για πρωινό, πίνω καφέ, δεν αλλάζω συνήθειες. Ξέρω τι θα συναντήσω. Έναν αγωνιστικό χώρο φανταστικό, ένα παιχνίδι που χαίρεσαι να παίζεις. Μπαίνοντας στο γήπεδο ψάχνω να βρω στην κερκίδα τη γυναίκα μου και δύο φίλους μου. Στον εθνικό ύμνο ακούω τον κόσμο να τραγουδάει και με πιάνει ρίγος. Η πρώτη ανατριχίλα. Στο παιχνίδι είμαι πολύ συγκεντρωμένος. Το ίδιο έβλεπα σε όλους. Πάθος, ατέλειωτο τρέξιμο απ? όλα τα παιδιά. Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται μετά το πρώτο γκολ γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε μπροστά σε μία επιτυχία που ίσως να μην ξαναγίνει. Στο τέλος νιώθουμε φοβερή χαρά. Αποδείξαμε, πρώτα στους εαυτούς μας, ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι εδώ.

Μετά το ματς γεμίζουμε αυτοπεποίθηση και ευθύνη. Δε θέλουμε να μας πουν "κάνατε μία νίκη κι αυτό ήταν όλο". Το λέει και ο Ρεχάγκελ στο τέλος. «Κάθε αγώνας είναι σαν θεατρική παράσταση. Πρέπει να δώσετε το 100% και στο επόμενο ματς για αυτούς που θα πληρώσουν εισιτήριο».

Πολλοί με ρωτούν πώς μου ήρθε σε εκείνη τη φάση και πέρασα τη μπάλα με λόμπα πάνω από το κεφάλι του Φερέιρα αντί να στείλω τη μπάλα για χόρτα. Ρισκάρισα γιατί είχα καθαρό μυαλό. Ήταν από τις φάσεις που σημαδεύουν καριέρες, από εκείνες που μένουν επειδή δεν το κάνει συχνά αμυντικός.

Φεύγω από το γήπεδο με αιματώματα στα πόδια. Δε μπορώ να τρέξω. Κάνω θεραπείες, ενέσεις για να προλάβω την Ισπανία. Το κλίμα στην ομάδα είναι απίστευτο. Στην Πορτογαλία μένουμε μόνοι μας στο δωμάτιο. Κι όμως, είμαστε συνέχεια μαζί. Μαζευόμαστε στα δωμάτια, ο Ντέμης έρχεται και κοιμάται στο δικό μου, εγώ στο δικό του. Παίζουμε με τις ώρες τάβλι με τον Βενετίδη, τον Χαριστέα και τα άλλα παιδιά. Γίνονται επικές μάχες γιατί έχουμε καλούς ταβλαδόρους στην ομάδα! Aλλοι παίζουν play station. Παρέα βλέπουμε dvd, παρέα πίνουμε καφεδάκι στα δωμάτια, μαζί πηγαίνουμε στο μασάζ. Ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον. Έτσι προχωρούσαμε.

Τετάρτη(16/6), Αγώνας με Ισπανία

Στο ζέσταμα του αγώνα με την Ισπανία νιώθω φοβερό πόνο από τα χτυπήματα στα πόδια. Είπα στον Τοπαλίδη ότι δεν είμαι καλά και να έχει κάποιον έτοιμο για αλλαγή. Στο δεύτερο ημίχρονο πέφτει ο Ραούλ πάνω μου στο ίδιο σημείο και ζητάω αλλαγή, δεν αντέχω. Αλλά το παλεύω κιόλας. Παίρνουμε την ισοπαλία γιατί νιώθουμε τον τρόμο των Ισπανών μην τυχόν και ισοφαριστούν. Κλείστηκαν πίσω, καταλάβαμε ότι μας φοβούνται και τα καταφέραμε. Δεν ξέρω, όμως, να σας πω τι έγινε στα αποδυτήρια. Δεν ήμουν εκεί! Μόλις μπήκα στη φυσούνα με πήραν και με πήγαν για ντόπινγκ. Δε γύρισα καν με το πούλμαν. Στο ξενοδοχείο ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Ο Ρεχάγκελ μας είπε «σας ευχαριστώ πολύ που δώσατε και πάλι την ψυχή σας». Είχε έρθει ο πρόεδρος της ΕΠΟ, όλοι πανευτυχείς.

Μας είχε κάνει σε όλους τρομερή εντύπωση ο Χοακίμ. Εγώ φοβόμουν την κούραση εν όψει Ρωσίας γιατί έπαιξαν οι ίδιοι παίκτες δεύτερο ματς σερί.

Μετά το δεύτερο παιχνίδι αρχίζουμε να μαθαίνουμε τον πανικό που επικρατεί στην Ελλάδα. Βλέπουμε ΕΡΤ Satellite, μπαίνουμε στα site, διαβάζουμε, βλέπουμε φωτογραφίες από τα πανηγύρια. Και η ευθύνη μεγαλώνει.

Κυριακή (20/6),Αγώνας με Ρωσία

Με τη Ρωσία γίνεται το πιο παράξενο ματς. Μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται χάνουμε 2-0. Φοβάμαι γιατί δε μας βγαίνει τίποτα. Μιλάμε συνέχεια μεταξύ μας προσπαθώντας να δώσει ο ένας κουράγιο στον άλλο. Στα αποδυτήρια, στο ημίχρονο, μαθαίνοντας και το αποτέλεσμα στο Ισπανία-Πορτογαλία (0-0 ως εκείνη τη στιγμή) επικρατεί μία σύγχυση. Δεν γνωρίζουμε με ποια ακριβώς αποτελέσματα περνάμε.

Πάνω κάτω ξέρουμε, γιατί φτιάχναμε μόνοι μας σενάρια, αλλά δεν ξέρουμε ποιος προκρίνεται αν είναι 2-1 και 1-0. Βγαίνουμε για να γυρίσουμε το ματς. Ο χρόνος, όμως, περνάει και μας ενημερώνουν από τον πάγκο ότι κι έτσι προκρινόμαστε, οπότε δεν πρέπει να φάμε άλλο γκολ. Έχουν αρκεστεί κι οι Ρώσοι στο 2-1. Στην ευκαιρία που χάνουν στο 88? περνούν όλα από μπροστά μου. Αν γινόταν 3-1 θα είχαμε πάει σπίτια μας. Αυτή τη φάση τη συζητήσαμε πολύ και στο ξενοδοχείο.

Τι πήγαμε να πάθουμε;

Τελειώνει το ματς, παίρνουμε μία ιστορική πρόκριση, αλλά εγώ αισθάνομαι περίεργα. Δε μπορώ να πανηγυρίζω ενώ έχουμε χάσει. Στα αποδυτήρια υπάρχουν εκρήξεις ενθουσιασμού, αλλά και στεναχώρια. Εκεί κατάλαβα ότι μας αρέσει να κερδίζουμε. Δευτέρα (21/6), Aφιξη Εθνικής στην Λισσαβώνα

Πετάμε για Λισσαβόνα. Βγαίνουμε με τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τρώμε, κάνουμε βόλτα στην πόλη. Θεωρείται πρωτοποριακό για την Ελλάδα που μας αφήνει ελεύθερους ο προπονητής. Μου τη δίνει που κάποιοι έκαναν κριτική στον Ρεχάγκελ για αυτές τις αποφάσεις. Aλλοι λένε ότι μειώνει την απόδοση του ποδοσφαιριστή το σεξ πριν τους αγώνες. Εγώ τους απαντώ ότι όλα είναι θέμα ψυχολογίας και νοοτροπίας. Τα υπόλοιπα είναι θεωρίες.

Όπως όλοι οι Έλληνες θέλουμε Αγγλία στα προημιτελικά. «Καλύτερα με αυτούς, τους έχουμε παίξει και μας πάει το στυλ τους», λέμε. Είμαι έξω και δε βλέπω τα ματς. Μαθαίνω ότι παίζουμε με τους Γάλλους. Στον ελεύθερο χρόνο μου θέλω να ξεφύγω από τη μπάλα. Δεν θέλω να βλέπω ποδόσφαιρο. Ως τώρα, από τους άλλους ομίλους, έχω παρακολουθήσει μόνο Ολλανδία-Πορτογαλία και Ιταλία-Σουηδία για να δω τους φίλους μου από τη Ρόμα.

Οι δημοσιογράφοι με ρωτάνε αν έχω να απαντήσω κάτι στον Καπέλο επειδή δε με έβαζε στη Ρόμα. Όχι, δεν έχω να απαντήσω τίποτα. Το έλεγα και στην Ιταλία ότι "εγώ ξέρω τι μπορώ να κάνω". Για να το δείξω, όμως, πρέπει να παίξω. Στα λόγια μπορεί να κάνω παπάδες, να μπω και στο γήπεδο να είμαι πατάτα. Στο Euro όμως, παίζω για να το ευχαριστηθώ. Παίζω μόνο για μένα, όχι για τον Καπέλο. Κι όταν γυρίσω με το καλό στη Ρόμα δεν θα ζητήσω να πάρω σπίτι τη φανέλα του βασικού. Θα παλέψω να κερδίσω μία θέση. Έχω συμβόλαιο με τη Ρόμα, όχι με την ενδεκάδα.

Παρασκευή (25/6), Αγώνας με Γαλλία

Μετρώντας ώρες για το ματς νιώθω ένα δέος που θα παίξουμε με τους πρωταθλητές Ευρώπης, κόντρα σε τέτοιους παικταράδες. Στην τελευταία ομιλία ο Ρεχάγκελ κάνει άλλη μία φοβερή παρομοίωση. "Κάποτε ένας τρανός παγκόσμιος πρωταθλητής του μποξ έπαιζε με έναν άγνωστο αντίπαλο. Τον αντιμετώπισε υπεροπτικά και με δύο μπουνιές ο άσημος μποξέρ τον ξάπλωσε κάτω. Σας λέω, λοιπόν, ότι κανένας δεν είναι ανίκητος. Ήρθε η ώρα της Γαλλίας να χάσει".

Σε αυτό το παιχνίδι θα παίξει ρόλο και η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει όλοι από τα μεγάλα πρωταθλήματα. Ήξερα τον Τρεζεκέ από την Ιταλία και είπα στον Καψή να προσέχει γιατί κάνει συνέχεια μία κίνηση αντίθετη από τη μπάλα, τη ζητάει μακριά, πίσω από τον αμυντικό. Ο Κατσουράνης είχε ξαναπαίξει τον Ζιντάν. Ο Νταμπίζας μας έλεγε λεπτομέρειες για τον Ανρί που τον έχει παίξει στην Αγγλία.

Έχω μείνει άναυδος από το πάθος του κόσμου. Μας δίνει φοβερή ώθηση. Στα τελευταία δευτερόλεπτα, όπως σε όλα τα ματς ως τώρα, περιμένουμε το σφύριγμα της λήξης για τη Λύτρωση. Φωνάζω «άντε σφύρα το, ρε». Απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους το δευτερόλεπτο μετράει.

Τι ακολουθεί; Χαμός. Τραγουδάμε, γλεντάμε με την ψυχή μας. Τι άλλο θέλουμε πια; Κερδίσαμε τη Γαλλία, με τον τρόπο που την κερδίσαμε. Παίξαμε και μπάλα. Δεν υπήρχαν Γάλλοι κι ας ακούγεται κάπως αυτό. Το παιχνίδι το φτιάχναμε εμείς. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Μαθαίνουμε αμέσως ότι στην Ελλάδα καίγεται ο τόπος. «Και εμείς είμαστε εδώ!», παραπονιόμαστε μεταξύ μας. Κάπου εκεί πέφτει η ιδέα. «Δε βάζουμε ένα τσάρτερ να πάμε να γιορτάσουμε και να γυρίσουμε το πρωί;». Είχαμε αποδείξει ότι δεν έγινε τίποτα στην τύχη και νιώθαμε φοβερή ευτυχία.

Πέμπτη (1/7), Αγώνας με Τσεχία

Έχουμε μπροστά μας την Τσεχία, την πιο φορμαρισμένη ομάδα. Δε μπορούμε, όμως, να κάνουμε πίσω. Με πιάνει το γαμώτο. Λέω, γιατί να πάει ο Τσέχος τελικό; Για μας είναι ευκαιρία ζωής. Στο ματς βλέπω ότι αντέχουμε, παρά την πίεση. Εμείς λέμε «Όχι, δεν θα πέσουμε. Αν είναι να χάσουμε θα χάσουμε στο 20ο πέναλτι. Θα πέσουμε όρθιοι».

Και στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης έρχονται τα πάνω κάτω. Αυτοί πεθαίνουν από την κούραση. Ο κόσμος μας παραληρεί και μας σπρώχνει.

Κερδίζουμε το κόρνερ. Βλέπω το ρολόι. Γράφει 14.36. Λέω «Τώρα να μπει, τώρα να μπει». Και μπήκε. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Αν είχα ένα μικρόφωνο στο στόμα εκείνη τη στιγμή η κραυγή μου θα έφτανε στην Ελλάδα. Βάζω το γκολ και τρέχω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι φίλησα τη βέρα μου και πήδηξα πάνω στους υπόλοιπους. Την άξιζε η Φιλιώ την αφιέρωση γιατί είναι πάντα δίπλα μου, στις καλές και τις κακές στιγμές. Αν και δεν είδε τι έκανα γιατί είχαν πέσει πάνω της και τη φιλούσαν! Ο Κολίνα σφυρίζει το τέλος. Δε μπορώ να χωρέσω στο κορμί μου τόση χαρά. Ξεχειλίζει. Πάω στην εξέδρα να βρω τη γυναίκα μου. Τη βλέπω να κλαίει. Την αγκαλιάζω. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα δω και μετά τα πανηγύρια στα αποδυτήρια. Μου φωνάζει: "Τι έκανες, τι έκανες!".

Στο κινητό μου καταγράφεται νέο ρεκόρ αναπάντητων, γύρω στις 70, και μηνυμάτων, κάπου 40. Πολλά από Ιταλία. Από φίλους. Ο Ντελβέκιο, ο Πανούτσι μου γράφουν: "Μπράβο Τράι, είμαστε χαρούμενοι για σένα".

Δεν έχω πολυκαταλάβει τι έγινε. Δεν ξέρω ποιο ήταν το πιο σημαντικό γκολ στο Euro, αλλά αυτό ήταν σίγουρα το πιο συγκλονιστικό παιχνίδι. Μέσα στην παραζάλη της ευτυχίας, σκέφτομαι τους Τσέχους. Δε θέλω ποτέ να βρεθώ στη θέση τους. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο τα έχασαν όλα.

Αλλά δεν υπάρχει χρόνος για πολλές στενάχωρες σκέψεις. Στα αποδυτήρια "δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ". Όλη την ώρα. Έχουμε ξελαρυγγιαστεί. Λέμε και το "σήκωσέ το", αλλά το άλλο περισσότερο.

Σάββατο (3/7), Παραμονή τελικού

Προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε για την επόμενη μεγάλη ευκαιρία της ζωής μας. Συζητάμε μεταξύ μας για τον πανικό με τα εισιτήρια, αλλά δε μπορούμε να ασχοληθούμε. Ούτε εγώ μπορώ να βρω άλλα. Μόνο ένα για τον κουμπάρο μου.

Επικεντρωνόμαστε στον τελικό. Κάποιοι θέλουν να παρομοιάσουν αυτό το παιχνίδι με της πρεμιέρας. Οι Πορτογάλοι έχουν κάνει έξι αλλαγές, δείχνουν πολύ δυνατοί, έχουν και μεγαλύτερο κίνητρο λόγω έδρας, όμως κι εμείς είμαστε γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Δε φοβόμαστε κανέναν.

Κυριακή (4/7) Η ώρα του τελικού

Πάνε να μας περάσουν τη λογική ότι είμαστε ήδη νικητές. Λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο λέω στα παιδιά ότι «δε μου αρέσει αυτό που ακούγεται. Θα μπούμε μόνο για τη νίκη. Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Όλοι έχουν την ίδια άποψη. Είμαι ήρεμος, όπως πριν και στη διάρκεια όλων των αγώνων. Το ημίχρονο τελειώνει 0-0. Πιστεύω ότι το ματς είναι δικό μας. Το λέμε και στα αποδυτήρια. "Ας μείνουμε έτσι και γκολ θα βάλουμε". Αυτή η ομάδα μοιάζει με κόμπρα. Χτυπάει μία φορά και τέλος. Στο γκολ του Άγγελου σκέφτηκα μόνο ένα πράγμα: "Τώρα, δεν το χάνουμε".

Έχουν τριπλάσιο κόσμο, αλλά ακούγονται μόνο οι δικοί μας. Ήταν το φαβορί, αλλά στο γήπεδο είμαστε εμείς.

Τελειώνει το ματς. Τρέλα. Τρέχουμε δεξιά, αριστερά. Στον κόσμο πρώτα που μας έκανε να νιώθουμε ότι παίζουμε εντός έδρας. Πάνω στο βάθρο ακούγεται μόνο το "σήκωσέ το". Όταν ο Θοδωρής το υψώνει βγαίνουν από μέσα μου χιλιάδες ντεσιμπέλ. 'Ναιαιαι!". Τελειώσαμε, τα καταφέραμε. Μοιάζει με όνειρο. Δε σκέφτομαι τίποτα. Θέλω μόνο να ζήσω τη στιγμή. Να ζήσω κάτι που δύσκολα θα ξαναζήσω. Δε νομίζω ότι θα ξαναγίνει.

Πίνουμε γουλιά-γουλιά το νέκταρ. Στον γύρο του θριάμβου μας χειροκροτούν οι Πορτογάλοι. Στα αποδυτήρια τρέλα. Στο πούλμαν τα ίδια. Θυμίζει εξέδρα φανατικών. Ακούγεται συνέχεια το "Δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ", μέχρι που φωνάζει ο Ντέμης: "Stop, stop. Έχω ένα καινούργιο". Κι αρχίζει το ίδιο. Έτσι βγήκε "το καινούργιο, το καινούργιο".

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο πέφτω όπως είμαι, με τα ρούχα, στην πισίνα. Αγκαλιάζουμε το κύπελλο για να το πιστέψουμε. Μας περιμένουν οι δικοί μας άνθρωποι στο ξενοδοχείο. Κι ενώ είμαστε στο τραπέζι για φαγητό έρχεται ο Ντέμης χωρίς να τον βλέπω και μου αδειάζει μια σαμπάνια στο κεφάλι. Λίγο αργότερα, βέβαια, παίρνω εκδίκηση. Μαζί με τον Κατσουράνη του αδειάσαμε κι εμείς μία. Ζούμε στον παράδεισο.

Δυστυχώς, δεν έχω εικόνα για το τι έγινε στην Αθήνα. Μόνο η πορτογαλική τηλεόραση δείχνει τους Έλληνες στη Λισσαβόνα. Κάτι ήταν κι αυτό. Πέφτω για ύπνο γύρω στις 6 Ελλάδος. Αυτή είναι η μεγάλη βραδιά του Έλληνα ποδοσφαιριστή, η μεγάλη νίκη του. Όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δυστυχώς, πρωταγωνιστές στην Ελλάδα είναι οι πρόεδροι και τα τσογλάνια που κάνουν φασαρίες στα γήπεδα.

Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έχει ταλέντο, αλλά που να το δείξει; Με τι κίνητρο; Σε 1000 άτομα μπροστά; Σε γήπεδο που φοβάσαι ότι θα σου γυρίσουν τα γόνατα; Που φοβάσαι μην φας την πέτρα κατακέφαλα; Ποιος εργαζόμενος που δουλεύει σε υπόγειο χωρίς φως και δε μπορεί να πάρει ανάσα αποδίδει καλά;

Δευτέρα (5/7), Η ώρα της αποθέωσης

Όλοι περιμένουμε πώς και πώς την επιστροφή. Επιτέλους, θα μπούμε κι εμείς στο πάρτι. Στο αεροπλάνο βλέπουμε τον τελικό σε επανάληψη. Τα λεπτά κυλούν βασανιστικά μέχρι να προσγειωθούμε. Δε μπορώ να φανταστώ τι θα συμβεί. Μέχρι που το βλέπω. Μπορώ να γυρίζω άλλες πέντε ώρες με το λεωφορείο. Θα το προτιμούσα από την παρωδία που στήθηκε στο Καλλιμάρμαρο. Μαζεύτηκε τόσος κόσμος για να δει το κύπελλο, να δει τους ποδοσφαιριστές και δεν είδε τίποτα. Εγώ δεν πήγα να ακούσω μπράβο από τον έναν και τον άλλο που κατέχει έναν τίτλο. Να γιορτάσω με τον κόσμο ήθελα.

Εν τέλει, εκείνο που θα θυμόμαστε όλοι είναι το κλάμα των απλών ανθρώπων, το ευχαριστώ. Εκεί καταλάβαμε πρώτη φορά τι είχαμε κάνει. Στη διαδρομή με το πούλμαν. Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ένα νεαρό παιδί που έκλαιγε με λυγμούς και μία κυρία με παραπανίσια κιλά που κρατούσε μία σημαιούλα και φώναζε έξω από το τζάμι συλλαβιστά "Σας ευ-χα-ρι-στώ". Αυτά θα μείνουν.

Τρίτη (6/7), Απόλαυση του θαύματος

Γυρίζω στη Θεσσαλονίκη, κλείνω κινητά και αποφεύγω κάθε επαφή με τη δημοσιότητα. Δε μου αρέσει. Μιλάω σήμερα, για πρώτη φορά 20 ημέρες μετά την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού και θέλω να στείλω ένα μήνυμα. Ό,τι κτίσαμε στην Πορτογαλία το κτίσαμε με αίμα. Ενώσαμε Παναθηναϊκούς, Αεκτζήδες, Ολυμπιακούς που παλαιότερα έρχονταν να μας βρίσουν επειδή παίζαμε σε αντίπαλη ομάδα.

Κάναμε αυτό που ήθελε ο Ντέμης, τη φανέλα της Εθνικής βαριά. Όποιος τη φοράει στο εξής πρέπει να ματώνει για αυτήν. Να δίνει την ψυχή του για αυτόν τον λαό. Αν δεν το κάνει και προσπαθήσει να διακριθεί ατομικά θα αυτοκαταστραφεί, θα τον αποβάλλει το σύστημα.

Πριν λίγες μέρες μου έστειλαν το cd με τις περιγραφές των γκολ. Έβαλα να το ακούσω και μου σηκώθηκε η τρίχα. Όταν με το καλό, έλθει ένα παιδί στην οικογένειά μας, θα του αφηγούμαι αυτές τις 40 ημέρες σαν ένα παραμύθι. Το πιο γλυκό παραμύθι της καριέρας μου.